Weken werden maanden en Trui lag al die tijd in een donkere doos op een zolderkamer.
Het leek erop dat Trui eerst 100 jaren zou moeten slapen voordat er heel misschien een prins op zijn witte paard zou langskomen.
Heks leek Trui vergeten te zijn en hield zich met andere dingen bezig.
Tot op een dag, o gruwel.
Heks kwam te voorschijn met een schaar. Trui werd verknipt.
Trui dacht dat er niks ergers bestond.
Heks kwam te voorschijn met een schaar. Trui werd verknipt.
Trui dacht dat er niks ergers bestond.
Maar het kon nog erger …
Opeens stak er een naald (of was het een zwaard) door Trui heen. Het zwaardgevecht bleef maar door gaan.
Op en neer en op en neer. Er leek geen einde aan te komen. Trui kon niks meer doen, alleen een paar dunne mohairhaartjes kon Trui af en toe in de strijd werpen.
Op en neer en op en neer. Er leek geen einde aan te komen. Trui kon niks meer doen, alleen een paar dunne mohairhaartjes kon Trui af en toe in de strijd werpen.
Trui wilde geen trui meer zijn.
Opeens werd alles stil.
De Heks was verdwenen.
Voorzichtig keek Trui in de spiegel en toen zag ze zichzelf:
Trui was veranderd in een heuse Tas. Whoow.
(En TruiTas leefde toen nog lang en gelukkig.)