Blockprinting-blokdrukken: Hoe het begon

Drukken met houten blokken is al eeuwenoud. 

Tot in de 15de eeuw de boekdrukkunst werd uitgevonden was blokdruk een vrij vaak gebruikte techniek.

In Azië bleef men blokdruk toepassen omwille van hun omvangrijke aantal tekens, telkens uit een blok hout snijden was handiger dan losse letters gebruiken.

Zelfs nu gebruikt men deze techniek nog steeds voor bijvoorbeeld textielbedrukking.

Het begon voor mij allemaal in 1995 tijdens een vakantie in China.

Ik liep in de gietende regen op een modderige markt me af te vragen wat ik daar eigenlijk te zoeken had. 

En toen zag ik hem: een jonge man met een BLOKDRUK! De stylolijnen stonden er nog op en hij was nog niet gebruikt.

Na een korte onderhandeling had ik de blokdruk gekocht!

Thuis heb ik afdrukken gemaakt.

Het bleek dat het een 'drukvorm' was om dodengeld mee te drukken.

Volgende reizen hadden telkens tot doel om nieuwe afdrukblokken te vinden: in textielateliers, in tempels, op markten in India, …

We hebben er honderden gevonden. Maar ze waren natuurlijk niet allemaal te koop.

Een vriend die indertijd ook mee was in China had de 'blokdrukmicrobe' overgenomen en zijn reizen in Azië leidden naar nog veel meer blokdrukken.

Deze week is een deel van onze verzameling (die ongeveer 70 stuks telt) weer afgedrukt.
Gewoon, omdat ze zo mooi zijn.

Omdat ze zulke mooie dingen maken …

… en omdat ze nu ook een blog hebben: Cornelia & Ruth.

Het sprookje van de trui die geen trui meer mocht zijn - deel 2 (einde)

Weken werden maanden en Trui lag al die tijd in een donkere doos op een zolderkamer. 

Het leek erop dat Trui eerst 100 jaren zou moeten slapen voordat er heel misschien een prins op zijn witte paard zou langskomen. 

Heks leek Trui vergeten te zijn en hield zich met andere dingen bezig.

Tot op een dag, o gruwel.
Heks kwam te voorschijn met een schaar. Trui werd verknipt.
Trui dacht dat er niks ergers bestond.  

Maar het kon nog erger …

Opeens stak er een naald (of was het een zwaard) door Trui heen. Het zwaardgevecht bleef maar door gaan.
Op en neer en op en neer. Er leek geen einde aan te komen. Trui kon niks meer doen, alleen een paar dunne mohairhaartjes kon Trui af en toe in de strijd werpen.

Trui wilde geen trui meer zijn.

Opeens werd alles stil.

De Heks was verdwenen. 

Voorzichtig keek Trui in de spiegel en toen zag ze zichzelf:

Trui was veranderd in een heuse Tas. Whoow. 

(En TruiTas leefde toen nog lang en gelukkig.)

Het sprookje van de trui die geen trui meer mocht zijn - deel 1

Er was eens een Trui. 

Niet zomaar de eerste de beste trui maar een trui van mohair die steekje voor steekje in de jaren 80 van de vorige eeuw door een mama in elkaar werd gezet. 

De dochter voor wie de kriebelige Trui gemaakt was droeg hem plichtsbewust. (Want zo deden dochters dat nog in die tijd …)

Jaren verstreken. De dochter ging alleen wonen. Ze verhuisde een paar keer.

En uiteindelijk kwam ze de Ridder op het witte paard tegen en kwamen er een prinsesje en 2 prinsjes bij. En Trui verhuisde altijd mee. Meestal lag de Trui ergens achter in de kast verscholen maar wegens 'te mooi om weg te doen' werd Trui heel af en toe gedragen. 

Tot verrassing van de mama die de Trui ooit maakte. Eigenlijk was ze die Trui allang vergeten.

Op een vreselijke dag veranderde de dochter in een heks. 

Wat gebeurde er: de trui werd door de dochter in de wasmachine gewassen.
Geen tijd, geen zin in handwas, dacht de dochter-heks en hup, in de machine.

Tegen zoveel water en warmte kon de Trui absoluut niet. 

Na de 'oeps-reactie' toen Trui uit de wasmachine kwam waste de heks Trui daarna nog eens. 

En nog eens. Ze kreeg er plezier in, die heks.
En het werd altijd maar heter voor Trui. 

Alsof het nog niet erg genoeg was deed de heks Trui daarna in de droogkast.
Draaien, hitte, het werd voor Trui allemaal teveel en Trui werd elke keer kleiner en kleiner. Maar Heks ging maar door, ze wist van geen ophouden en tenslotte maakte ze ook nog een beschamende foto van arme Trui die ondertussen nog maar een héél klein Truitje was …

(wordt vervolgd)

Zesbaansrok

Het jurk-boekje van Pieke Stuvel heeft ook nog een Rok-versie (en een verkleed- en een babyversie)
Zelfde aanpak: zwierige tekeningen in het boekje, geen foto's (dus wel een 'vertekend' beeld)
Meten en heel weinig uitleg maar 't klopt wel!

Grote voordeel: inzicht in een patroon tekenen.

Stretchoefeningen deel 2

Maanden geleden kocht ik dit boekje:

Alle patronen worden hier volgens duidelijke tekeningen (na er eerst een paar uur naar te zitten kijken …) uitgelegd. 

Kwestie van meten bij jezelf dus. (Het lijkt ingewikkelder dan het is.)

Gemakkelijkheidshalve zijn alle modellen in stretchstof uit te voeren (er komt nergens een ritssluiting aan te pas).

De uitleg is heel kort en toch redelijk duidelijk.

Na lang kijken zijn we toch eens aan een model begonnen. 

Eigenlijk werkt dat wel, dat boekje. 

Heeft nog iemand al iets uit 'Jurk en zo' gemaakt?

Odille en Stretchoefeningen: deel 1

Odille gaat zo nu en dan hardlopen. En daarna zou ze moeten Stretchen. Dat doet ze niet.
En ook naaien met Stretchstof doet ze niet.
Stretchstof. Wat een naam.
Maar rekstrof klinkt ook niet echt gezond dus houden we het maar bij Stretch(dinges)stof.

Dingesstof deed vroeger denken aan oude oma's uit lang vervlogen dagen die (achteraf gezien) de leeftijd hadden van die van Odille vandaag de dag (Of toch zo ongeveer dan, nu overdrijf ik toch wel!).

Een paar jaar geleden slopen die stretchstoffen de winkels binnen. Niks meer voor oma's met steunkousen maar gewoon voor iedereen als het aan al die verkopers lag.
Héél lang bleef mijn weerstand, katoen zit toch véél beter!

Maar toch: ik ben gezwicht. Hier probeersel n° 1.

(Of wordt Odille toch al een oude vrouw met oma-achtige maniertjes …)

Kant uit Gent (made in China …?)

Aan de Korenlei 3 kan m'n dochter urenlang kijken naar kanten maaksels (made in China …?).
Maar toegeven; 't is wel mooi. En de lavendelgeur die er hangt is heerlijk.

De Konijnen-Madammen zijn er!

Een collega zei laatst dat elk huisdier een gouden armband kost.

Welnu: hier zijn onze 2 gouden armbanden: Pip en Lilly!
't Zijn verdorie net knuffelbeestjes …

K'nijn

Als je zoon 's ochtends wakker wordt en meteen zegt 'Ik wil een konijn' wordt het de hoogste tijd om aan een konijn te denken.

Vorig jaar konden we het uitstellen 'tot we terug van vakantie waren' om daarna te zeggen dat 'het alweer bijna winter zal worden en dat het dan toch wel erg koud voor zo'n beestje is' maar dit jaar lukte het niet meer.

Dus Kamiel begon te meten en te zagen.

Merk hierbij op dat hij enorm veel hulp van beide zonen kreeg!

Het hok werd groter en groter en Odille begon zich zorgen te maken over de verhouding tuin(tje) - hok… 

Zoontje vond het prachtig om even konijn te zijn …

Het hok werd nog groter en uiteindelijk stonden Kamiel en Odille om 12 uur 's nachts in de keuken te verven, zich afvragend waar ze nu eigenlijk mee bezig waren …

Nu nog een Konijn of twee!

Cultuur in Gent: Het playmobilemuseum

Nee, zo heet het museum niet maar omdat er zo'n grappig spelletje met Playmobile-ventjes in het museum is noemden we het thuis heel lang zo. 

In feite gaat het over het Designmuseum in Gent.
Een collectie met de mooiste voorwerpen en soms verrassende tentoonstellingen.

Hebben Wij hier iets aan …

Bwah. Ik weet het niet.

Maar misschien, als er (even) geen inspiratie is kan je hier eens kijken.

Er zitten pareltjes tussen.

Retro voor jongens en meisjes in Gent

Unieke stukken uit de jaren stillekes bij Jacob.

Mooi hé!